In 1956 zong Billie Holiday vol overgave ’t nummer “Lady Sings the Blues”. Moulin Blues 2024 was gezegend met een groot aantal zangeressen, die verknocht zijn aan deze vorm van muziek. En de dames legden een belangrijk stempel op deze editie van het Ospelse festival. Daarom kunnen we met een gerust hart zeggen: Ladies Sing the Blues.
Moulin Blues 2024 door Jan Lormans
Het begon al op de vroege vrijdagavond, toen Sister Suzie het kleine podium mocht bedansen. Want deze lachebek heeft de volle ruimte nodig en maakt iedereen vrolijk. Allemaal lekker herkenbare muziek uit de beginjaren van de blues en soul.
Toch ging de meeste aandacht uit naar het optreden van Bywater Call. In 2022 was dit Canadese gezelschap onder aanvoering van zangeres Meghan Parnell en gitarist Dave Barnes al een keer in de Ospelse wei aanwezig geweest. Maar de zevenkoppige band is ondanks de overvolle touragenda niet stil bliven zitten in het toenmalige repertoire. Er staat een volwassen groep op het podium met aandacht voor ieder medelid. Hammond met lesliebox, trompet, saxofoon, gitaar, bas, drums, elk instrument heeft zijn rol. Maar het grootste en belangrijkste imstrument is toch wel de fenonemenale stem van Meghan, die goed tot zijn recht komt in het slotgedeelte van Let Me Be Wrong, wanneer alle stembandremmen los gaan. En wat te denken van de cover van Stephen Stills, Love The One You’re With, waarin gedurende 12 minuten alle musici van de band hun eigen solo mogen opvoeren tot een magistraal gezamenlijk slotakkoord!
~~
Zangeres Alba Blanco Sanchez maakt een bepalend deel uit van het Spaanse trio La Perra Blanco. En ook al ben je niet zo’n fan van Rockabilly, bij haar optreden kun je niet stil blijven staan. Het trio straalt de energie uit over de toehoorders dat het een lieve lust is.
Je zou haast vergeten dat er ook nog andere noemenswaardige optredens waren. Zoals de sessie van McKinley James op gitaar, die zich liet begeleiden door zijn vader op drums. Of het spetterende optreden van Chris O’Leary, die behalve een begenadigd mondharmonicaspeler ook nog een eens een prima zanger is.
~~
En mocht je ze niet gezien hebben, op Bospop geven The Cinelli Brothers ook acte de présence, zodat je kunt inhalen, wat je op Moulin Blues hebt gemist: pure blues en soul in een eigenbereid (of is ’t eigengereid) jasje. En wat is de traditionele blues van het Finse Tomi Leino Trio fijn om te horen. Niet moeilijk doen: recht voor zijn raap.
~~
Genoeglijk om naar te luisteren was ook het optreden van Monster Mike Welch, die al heel wat keren op het Ospelse plankier heeft gestaan. In 1996 stond hij als 16-jarig ventje nog wat onwennig te spelen op zijn gitaar tussen grootheden als Rod Piazza en The Fabulous Thunderbirds. Tegenwoordig gaat het spelen hem met hetzelfde gemak af als zijn toenmalige boegbeelden. En hij kan ook nog eens zingen. Onbekommerd optreden, zowel voor hem als het publiek.
~~
Combineer Bowie uit zijn jonge jaren met Jason Ricci en je krijgt op de vroege zaterdag een vleugje Sugarmill Slim. En wanneer je daar een topje en wat netkousen bijdenkt, dan weet je wat je kunt verwachten bij een optreden van deze opvallende verschijning uit L.A. En hoewel je het niet zou verwachten, maar met zijn harmonicaspel en zijn ongepolijste stem zingt deze bluesman Just To Be With You, waarbij je het woordje ‘with’ niet moet verwarren met ‘like’! Lekker de beuk erin: dat lijkt het motto van The Cold Stares, een trio in de traditionele samenstelling gitaar, bas en drums. Ongezouten, maar wel gepeperde bluesrock, waar je al meedeinend naar luistert en waar je op het eind tot de conclusie komt: “Is het nu al afgelopen?”
Levon Helm was lid van de legendarische groep The Band. Geen wonder dat dochter Amy de country, folk rock en americana met de paplepel heeft ingekregen. Aanvankelijk was het repertoire wat aan de rustige kant, maar gedurende haar optreden kreeg zij meer vat op het ongedulige publiek en werd het toch nog een set om “U” tegen te zeggen.
~~
Dat goede muziek niet altijd van ver hoeft te komen, bewezen The Juke Joints nog maar eens. Deze Zeeuwen maken met hun overtuigende muziek, of die nu easy of heavy is, van elk optreden een feestje. En dat hun optreden op Moulin Blues een van de laatste is, lieten de toeschouwers niet zo maar voorbijgaan. Zij moedigden de “ouwe” rockers aan om tot het uiterste te gaan en zo werd de kleine tent één kolkende massa. Gewoon lekker.
Tja, en als je dan in de mood bent voor ongedwongen sfeer, dan komt zo’n optreden van de nog jonge bluescoryfee in opkomst D.K. Harrell op het juiste moment. Gewoon gaan met die banaan: blues as blues can be.
~~
En toen werd het even stil in de tent: twee minuten om precies te zijn. Om 20.00 uur werd stilgestaan bij de Nationale Dodenherdenking en fijn dat dit publiek, dat zich normaal gesproken toch wel luid laat gelden, nu muisjestil was en zo iedereen zijn eigen gedachte gunde. Hoe verdriet om kan slaan in kippenvel van vreugde!
En die vreugde werd almaar groter bij het optreden van Danielle Nicole. In 2012 was zij als jongste van de familie Schebelen als eens in Ospel, deel uitmakend van het trio Trampled Under Foot met de broers Nick en Kris (†). In 2016 stond de linkshandige bassiste weer op de planken van MB met haar eigen band. Het was nog allemaal een kwestie van eigen identiteit vinden, maar de schwung en de drive zaten er toen al in. De cover Whole Lotta Love zal bij velen nog bekend in de oren klinken.
~~
Een aantal Grammy’s verder is ze nu al een tijdje op pad met drummer Go Go Ray en gitarist/echtgenoot Brandon Miller. In Ospel etaleerde zij haar kunnen en charisma in optima forma. Nummers als Save Me, Wolf Den en de toegift Love On My Brain werden met passie gebracht, maar in de cover With A Little Help From My Friends toonde ze de gedrevenheid, waarmee ze iedereen weet in te pakkken. Op haar linker arm prijken als tattoo de namen Etta (James). Aretha (Franklin) en Koko (Taylor). Het zou misschien getuigen van zelfoverschatting, maar de naam Danielle zou daar niet bij misstaan. KLASSE.
~~
De 70-jarige Robert Finley is gepokt en gemazeld. Toch is zijn bekendheid er een van de laatste jaren, toen in 2016 zijn debuutalbum verscheen. Hij laat op humoristische manier zijn songs vergezeld gaan van alleszeggende en verklarende verhalen. De blinde Finley wordt ondersteund door een prima band en een dame, die niet alleen de backing vocals doet, maar ook in een rustmoment van Finley op verdienstelijke wijze de betekenis van I’d Rather Go Blind nog eens duidelijk maakt.
~~
In de kleine tent mocht Well, Well, Well het festival afsluiten. Fabian Bernardo, de flegmatieke mondharmonicapeler, die in 2022 nog met Boogie Beasts op het Ospelse podium stond, vond nu in gitarist Renaud Lesire een muzikale partner in crime. Heerlijk om nog een keer uit de bol te gaan alvorens in de grote tent de laatste penningen soldaat te gaan maken onder de klanken van The Wicked Lo-Down. Weliswaar met gevestigde namen in hun midden als Paul Size en Nick David, maar als afsluiter toch minder geschikt.
Tekst en foto’s: Jan Lormans
Lees alles over Moulin Blues Ospel op de speciale Moulin Blues pagina van Nederweert24.
Geef een antwoord