Beste mensen,

Toen ik vannacht wakker werd, dwaalden mijn gedachten af naar afgelopen zomer. Onderweg naar mijn vakantiebestemming zag ik de film Five Feet Apart, een hartverscheurend drama dat een blijvende indruk op me achterliet. De film vertelt het verhaal van Stella en Will, twee jonge mensen die lijden aan cystic fribrosis, ook wel taaislijmziekte genoemd. Ze raken intens verliefd op elkaar, maar mogen elkaar niet aanraken. Hun ziekte maakt hen zo kwetsbaar dat de geringste aanraking fatale gevolgen kan hebben. Minimaal anderhalve meter moet de afstand tussen hen zijn. Five feet apart. Precies de lengte van de houten stok die Stella en Will in de film met elkaar verbindt en op afstand houdt.

Wie had gedacht dat dit scenario ooit werkelijkheid zou worden! Het is echt zo: dít is de wereld waarin we nu leven. En als we met z’n allen niet alerter worden, dan is deze nachtmerrie nog lang niet voorbij. Ik blijf het maar zeggen, Houd afstand van elkaar. Doen we dat niet, dan worden veel te veel mensen tegelijkertijd ziek en kunnen de ziekenhuizen de acute zorg voor Coronapatiënten niet meer aan. Ook SJG Weert niet.

Ik merk dat de lontjes in het ziekenhuis wat korter worden. Het is niet meer dan logisch, dat kan niet anders in een periode als deze waarin het uithoudingsvermogen en de mentale weerbaarheid van ons zorgpersoneel zo zwaar op de proef worden gesteld. Onze medewerkers gaan dag en nacht door het vuur voor hun patiënten. En voor elkaar. Voor en achter de schermen is de afgelopen dagen met man en macht gewerkt om het ziekenhuis ‘Coronaproof’ te maken, voor zover mogelijk. In twee weken tijd is het ziekenhuis volledig getransformeerd. Ongekend wat er in zo’n korte tijd allemaal is geregeld. We hebben de acute zorg opnieuw georganiseerd en opgeschaald. Achter de Spoedeisende Hulp staan nu speciale, medische units en tenten voor de eerste acute opvang en de triage, de scheiding van Coronapatiënten en mensen met andere medische aandoeningen. We zetten alles op alles om verdere verspreiding van het virus te voorkomen.

Naast het ziekenhuis, in gebouw 2, hebben vrijwilligers 22 kamers ingericht waar medewerkers kunnen slapen wanneer ze ’s nachts paraat moeten staan. 24 uur per dag, 7 dagen in de week is ons SJG-team in touw. Het goede nieuws is dat we op dit moment nog genoeg capaciteit hebben. We kunnen de toestroom aan. Maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat over een paar dagen of zelfs een paar uur alles anders kan zijn. En dat er een moment komt waarop de ambulance Coronapatiënten naar intensive cares elders in het land moet brengen omdat er in SJG Weert simpelweg geen bedden meer vrij zijn. Of omdat er geen verpleegkundigen en artsen zijn die voor de mensen kunnen zorgen. Dat stelt ons weer voor nieuwe uitdagingen. Immers, welke intensivist stuur je mee in de wetenschap dat je je eigen IC-specialist op de afdeling onder geen beding kunt missen? Hoe leggen we dat uit aan zieke patiënten die zich bij het ziekenhuis melden? Aan hun bezorgde partners of hun kinderen? Als het ziekenhuis hen niets meer kan bieden, wie dan wel? Aan welk lot worden deze mensen overgelaten?

Zo zijn er deze dagen veel vragen en loopt de frustratie ook bij mij wel eens hoog op. Hoe kan het dat we in deze situatie zijn beland? Regionaal bestaan er op dit moment grote verschillen in het aantal zieke patiënten, maar vooral ook in beschikbare middelen. Waarom is niet eerder de centrale regie gepakt om regio’s waar het water aan de lippen staat te ontlasten. Om belemmeringen voor de overplaatsing van IC-patiënten weg te nemen en beschikbare beschermingsmiddelen landelijk te verdelen. Hoe bestaat het dat er in deze crisistijd nog altijd een tekort is aan mondkapjes? Wanneer komen die beloofde beschermingsmiddelen? En mocht het zover komen dat de voorraad binnenkort écht is uitgeput: wat betekent dat voor patiënten en medewerkers?

Het zijn onmogelijke, ethische dilemma’s. Dit doet pijn, hier lig ik ’s nachts wakker van. We willen geen van allen dat SJG Weert iemand in de steek moet laten. Dat is uit den boze, we zijn er om zieke mensen te helpen. Dat doen we al meer dan 150 jaar, dat zit in ons DNA. Maar ik weet ook dat het moment in zicht komt dat we die belofte aan onszelf, aan elkaar, maar vooral aan onze patiënten misschien niet meer kunnen waarmaken.

Om dat moment voor te zijn, vraag ik u met klem om voor elkaar en voor onze medewerkers te zorgen. Het allergrootste plezier dat u hen en mij kunt doen, is afstand bewaren. Ik vraag het nogmaals en ik blijf het vragen. Ook als u in uw directe omgeving (nog) niet met Corona te maken heeft gehad: blijf bij elkaar uit de buurt. Houd minimaal anderhalve meter afstand. Ik begrijp dat het tegen de natuur ingaat, maar geloof me: het moet.

Zoals gezegd: fictie is realiteit geworden. Wie deze dagen naar buiten gaat, zou eigenlijk net als Stella en Will een anderhalve meter lange stok moeten meenemen. Zo wordt de boodschap voor iedereen zichtbaar. Five Feet Apart is geen onschuldige filmtitel, het is een zaak van leven of dood.

Inge de Wit